Onlangs was ik op Terschelling.
Elke ochtend fietste er een jongen langs; handdoek in zijn nek, zwembroek aan.
Weer of geen weer; elke ochtend een duik in de zee.
‘Dat wil ik ook wel!’, zei onze 4-jarige dochter.
‘Nee, zo vroeg niet hoor, veel te koud’, antwoordde ik.
‘Nou en?’
Mmm.. ‘nou en’ inderdaad.
Ik had net een boek gelezen over het feit dat je gedachten je ontzettend voor de gek kunnen houden.
Misschien in deze ook wel…
Dus… op naar de zee. Om 10.00u raakten onze tenen het -inderdaad koude zeewater- maar… tanden op elkaar en het duurde even en we ‘waren erdoorheen’. De golven gingen op en aan en soms werden we overspoelt. Maar ooh… wat was dat een heerlijke ervaring.
Ik voelde mij fris, energiek en krachtig na die tijd.
Deze ervaring komt regelmatig terug in mijn gedachten.
Allereerst vind ik de kinderlogica zo mooi: ‘nou en, waarom niet?’
Eerst zelf ervaren en dan pas kun je er iets van vinden. Wat heerlijk om daar zo dichtbij te mogen staan en hier steeds aan herinnert te worden.
Hoe vaak gebeurt het op een dag; onze gedachten die gevuld worden met aannames, oordelen, vooroordelen.
Ze kunnen je weghouden van datgene waar het daadwerkelijk om gaat.
Namelijk iets doen, iets ervaren wat op het moment zelf even doorbijten is, maar waardoor je je daarna frisser, energieker en krachtiger voelt.
Zo kan het ook zijn met rouw.
Van de nare gevoelens weg willen blijven. Er liever niet doorheen willen.
Uit angst overspoelt te worden. Een hele logische gedachte, want gevoelens als verdriet, angst, eenzaamheid, verwarring zijn immers niet fijn om te voelen.
Maar weetje, als je die gevoelens ook doorleeft krijgen positieve gevoelens ook meer ruimte en kan er meer balans ontstaan.
En dat hoef je niet alleen te doen. Ik loop graag een stukje met je mee.
Bel gerust eens, vrijblijvend om je gedachten te delen.
Hartegroet,
Marije.