Je was zwanger.
Er was een kindje onderweg naar jou.
Het groeide in jouw buik.
Je voelde het misschien al trappelen.
Zijn of haar hartje groeide onder jouw hart.
Twee harten in één lichaam.
Ontstaan uit de liefde van jouw en je partner.
En waarom? Waarom mocht dit hartje niet verder groeien.
Je kindje overleed. In jouw buik. Of op jouw buik.
Dit kindje heeft je veel gebracht. Dat voel je.
Misschien is het niet onder woorden te brengen. Maar schreeuwt je lijf het wel uit.
Dit kindje heeft jouw moedergevoel aangezet.
Maar… dit is niet voor iedereen zichtbaar, omdat je kindje niet levend aanwezig is.
Maar je voelt het wel om je heen. Je voelt zijn of haar aanwezigheid op momenten wanneer jij je daarvoor openstelt.
De buitenwereld weet er echter niets van, omdat je bang bent dat je de stempel ´gek´ krijgt als je dit deelt.
Merk je dat je miskraam je nog veel bezig houdt?
Voel je je alleen in je verdriet, gemis, vragen, wanhoop?
Een niet verwerkte miskraam kan veel impact hebben op je leven.
Niet alleen op dat van jou, maar ook op die van je partner of andere kinderen.
Jouw kind mag een plek krijgen.
Voel de uitnodiging om dit (alsnog) te doen.
Ook al is het 30 jaar geleden. Of 5 jaar. Of 3 weken.
Als jij voelt dat het hier de tijd voor is… neem gerust contact op.
Omdat jouw kind bestaansrecht heeft.
Omdat jouw kind jou en de wereld iets te brengen had.
Of misschien voel je een andere reden.
Welkom…